ครกท่า(ถ่า)ไหบ่มีสาก

          ฟังเอาเดอคุณป้าคุณตาแม่ย่า  เรื่องตลกโปฮาดอกพี่น้องแต่จิงแท้แน่นอน  คันหว่าเฮาเลี้ยงหม้อนบ่มีมอนมันสิใหญ่บ้อ....แม่เอย  คันมีแหบ่มีแม่น้ำสิไปต้านหว่านใส่หยัง  เป็นหญิงนี้ต้องมีชายเป็นคู่  จั่งสิมีผู้สืบสร้างเมืองบ้านต่อไป   บ้านท่าไหเฮานี้ปั้นโอ่งกับไห  เอาไปขายทั่วไทยหบายแล้ว  แต่หว่าผมยังแป้วคาใจผมอยู่ ปั้นครกหลายขนาดเดอปู่  แต่บ่ปั้นสากให้สิตำได้บ่อนจั่งได๋  มีครกก็ต้องสากไว้ตำแจ่วกินดี  มีสตรีก็ต้องมีชายนอนนำห่วมเตียงเคียงไว้

 ท่า(ถ่า)ไหทองเฮานี้ครกดีนอพ่อใหญ่  แต่บ่มีสากไว้ตำให้สิอุ่นใจบ้อหล่า   ขอแถมพรส่งท้ายจากผู่บ่าวคนละทาย  ให้มีสายสัมพันต่อกันเมือหน้า  อยากเป็นเขยบ้าน "ถ่า(ท่า)ไหทอง" เด้คุณพ่อเอย  แหม่นให้นบจ้อก้อ

สิขอเข้าฮ่วมเฮือนบ่อายซ้ำ

       ขอกราบลาพี่น้องพ่อแม่ทั้งหลาย ถ่า(ท่า)ไหทองฮิมชีแม่นทีงามล้น ประชาชนโนนบ้านถ่า(ท่า)ไหทองงามข่อง ความเจ็บอย่าให้ได้  ความเจ็บไข้อย่าให้มี เดอพี่น้องเอย

       อายุ  นั้นให้เจ้ายืนยาวหมั่นพันปีอย่าเหลืองหล่า        วรรณะ  ให้เจ้าใส่ส่องจ้าเดือนเพ็งแจ้งกะบ่ปาน 

        สุขะ  ให้มีสุขหลื่นบ้านพ้นเผิ่นเกินคนเด้อ  พละ      ให้เจ้าคือพลายโทนดั่งผญาสารช้าง

       แหม่นสิทำการสร้างแนวได๋กะตามส่าง  มีสตางค์พกแต่แบ๊งค์แลงเช้าอั่งกระเป๋า น้ำกะอย่าถ่วมเข่า สนุกเกี่ยวขายเอาเงิน  เพลินอยู่กับทามชี อย่าได้มีภัยฮ้าย คนละทายมาเยี่ยมไปมาเหลือตนแหน่ ทามป่าแกป่าหว่า เถียงนาน้อย ข่อยบ่ลืม ข่อยบ่ลืม.......        

            ครูพรมมา  พลศักด์  /ประพันธ์

            ประสม  บุญป้อง   /นำเสนอ

สงกรานต์อีสานหม่วนแฮง

     ดอกคูณเหลืองเต็มต้น   เมษายนฟ้าสีหม่น  พี่น้องเอย....ดอกคูณเหลืองหุ่งต้น   สงกรานต์บ้านข่อยนั้น

หม่วนแฮง    เถิงหว่าฝนสิแล้ง  น้ำมูลแห่งใสเย็น  สองฝั่งมูลเขียวงามดั่งเทวดาปั้นมาเดอมวลพี่น้อง  อีสานเฮาให้กลับต่าว

     มาเด้อ   มาบ้านเฮาเด้อมากราบอาว กราบอา ปู่ย่าเฮาพี่น้อง ลุงป้าพ่อแม่เฮา   สรงฮดน้ำพุทธรูปในวัด  ถวายทานแก่พระสงฆ์องค์เจ้า

     บุญกะสิได้ บุญกะสิได้ ทานไปเด้อลูกแม่  แหว่มายามเด้อพี่น้อง  สงกรานต์อีสานบ้านข่อย   หม่วนคักแฮง....

            นายพรมมา พลศักดิ์/ประพันธ์

กลอนลำ ล่อง

  โอย….น้อ…ดินเอ๋ยดินสูงค้อยอีนางงอยนั่งกอดเข่าคิดถ่อได๋ผัดแฮงเศร้า…เขามาสร้าง เขื่อนใส่มูนๆ….เอ้ย….

      เบิดแต่ลำทางสั้นหันมาจ้าวทางล่อง ทางของเพิ่นล่องแล้วทางข่อยสิล่องมูน  เหลียวไปทางเหนือพู้นเมืองพิบูลแจ้งคังข่ายมีแต่ตึกแต่ค่ายตามจ้ายตะฝั่งมูน เมืองพิบูลเป็นเมืองตั้งเจริญดีสมชื่อพิบูลอยู่ฝั่งนั้นสะพืออยู่ฝั่งนี้ดอนแก้งนั่นแบ่งกลางน้ำล้นท้างตามหว่างกระแสชล แลลงตามลำมูนแม่นทีบ่อมีเว้นไปชมเล่นหัวดอนบ่อนน้ำถั่งแก่งเล็กๆน้อยๆไหลเข้าใส่คับพวง ดอนขวางคั่นติดกันแม่นดอนธาตุ น้ำฟาดไหลต่อเกี้ยวดอนเลี้ยวสิต่อลง โสงเสงถ่านกำมะถันเนานั่ง ดุจดังดวงดอกไม้นาวส้มเหว่อหวาน  ทรายมูลเป็นโนนบ้านหัวดอนตาลใต้คันไฮ่ ป่าไผ่แกมป่าพร้าวใจห่าวระหว่างเว โงเงเหลียวลงใต้ดอนตาดไฮมืดจุ่มกุ่มเห็นแต่น้ำฟาดตุ้มโตนตึ้งใส่ท่าเสียว เหลียวไปก้ำคันลึมทองใต้ปากบุ่งน้ำแก่งคันลึม…นั่นนมันหากไหลจ้าวๆ ตีเข้า….ว่าใส่กันลำพัน…เอ้ยๆๆ….

นา  ลาดวารีเป็นแอวคั่นวังสะแบงเติมต่อ บ้านคันนกหออยู่ฝั่งนั่นโนนบ้านนั่นส่วนสูง แก่งตุงลุงมาขวางขั่นเหลียวหากันจนว่าเมื่อยบ้านคันเปือยอยู่ซ่ง หล่งคันแม่นแก่งหัว งัวเงียเอิ้นหัวคันงัวเพิ่นเอิ้นว่า ปูปลามันหากหลายมากล้นคนเข่าแหว่หา  ปลาใหญ่น้อยบ่ออึดอยากมีหลายกายไปทางลำโดมปากมันตกฮั่น  อัศจรรย์ใจเจ้าเขามาสร้างเขื่อน ปลาเลยขึ้นบ่อได้หายจ้อยละบ่อมี เต็มทีข่อยเลยหากินลำบากยากคอบปากคอบท้องอยากหลงฮ้องให้ส่วงใจ บ่อมีไผมาแก้ปัญหาเฮาเป็นเรื่องใหญ่ไผกะคงสิฮู้น้อท่าน….ท่านผู้ฟัง…ฮือๆๆๆ น้อท่าน ท่านผู้ฟังๆ…..เอ่อๆ…เอย

     ขอบคุณคุณปราณี  โนนจันทร์

อีสานแล้ง

   ถึงหน้าแล้งแดนดินถิ่นอีสาน            แสนกันดารพี่น้องเอ๋ยไม่เคยเห็น

 ดินแห้งผากลำบากไม่ชุ่มเย็น                       เหมือนมีเวรถิ่นอีสานบ้านของเฮา

ฝนไม่มานาไม่ทำกรรมของเรา                     จากบ้านเก่าเข้ากรุงมุ่งหางาน

ทิ้งพ่อแม่ลูกเต้าไว้เบื้องหลัง                       น้ำหลั่งจากไปให้สงสาร

พ่อก็เฒ่าแม่แก่หลานแค่คลาน                     ต้องซมซานเข้ากรุงมุ่งหาเงิน

เพื่อส่งเสียครอบครัวอยู่อีสาน                      ลูกอีสานทุกข์ยากระหกระเหิน    

สู้ชีวิตมาลำบากยากเหลือเกิน                      ใครเผชิญจะรู้ว่าน่าเห็นใจ

“หากบเขียดกิ้งก่าล่ากะปอม”                      เพื่อถนอมชีวาเอาใจใส่

อีสานแล้งตาไม่แล้งเลยน้ำใจ                      ถ้าใครไปเยือนอีสาน”ย้าน”ไม่มา

เอื้ออาทรต่อกันฉันท์พี่น้อง                         สาวยิ้มผ่องใจดีมิมุสา

แล้งก็ตามผืนดินถิ่นทุ่งนา                        “อีสานข้าไม่เคยแล้งแหล่งน้ำใจ”

                             คุณครูพรมมา         พลศักดิ์       ผู้ประพันธ์

                                    9 กุมภาพันธ์ 2555

กลอนลำสามัคคีกันไว้ อาวศรีแอ่วอ่อนเป่าแคนคือเก่า

สามัคคีกันไว้...สายสัมพันธ์ ให้มั่นแกน...อย่าคลอนแคลนเด้อพี่น้อง

เอาใจตั้งแม่นต่อกัน...บ้านมหาคนลือลั่น...ก้องสนั่นนอไปไกล

อยู่ต่างแดนเฮาคนไทย...ให้ฮักหอมถนอมตุ้ม...เฮามาซุมกันเข้า

อี่สานเฮาเว้ากันหม่วน...บ่อนใด๋ถูกบ่อนใด๋ควร...บทสำนวนวาทเว้า

แถลงข้อแม่นต่อกัน...บ่มีแนวกรีดกั้น...ให้เฮาฮักแพงถนอม

คอยออมซอมทางใจ...อย่าแหนงกันเด้อเจ้า...อย่าได้มีหมองเศร้า

เอาใจกันให้มันค่อง...ฮักกันคือพี่น้อง...ทั้งสองกั้มแม่นเกิ่งกัน

อย่าได้ขาดสะบั้น...อย่าได้บั้นทางสายแนน...อย่ามีแสนโศกี

อย่าได้มีดอกความฮ้าย...จุดที่หมายเฮาวางไว้...คือสายใยให้มั่นเที่ยง

บ่เอียงขวาและซ้าย...บ่มายม้างห่างหนี...บ้านมหาเพิ่นบอกซี้

อนุลักษณ์ไทอี่สาน...ฮ่วมกันสร้างผลงาน...วาทศีลให้ลือก้อง

คนทั้งผองได้เห็นแล้ว...เสียงแซว ๆ คนลือซ่า...ว่าเวปบ้านมหา

ให้มาเบิ่งถะแม้...สิเห็นหม่องแต่บ่อนดี...คติธรรมได้บอกซี้

ผญาม้วนบทวาที...เทิงกวีบทกลอน...หากแม่นรวมดอกลงไว้

สามัคคีเด้อกันไว้...ไทอี่สานคนรุ่นใหม่...แม่นสิอยู่ทางใด๋

ในต่างแดนอยู่ต่างด้าว...มาโอมท้อนแม่นใส่กัน...บ่มีถือซาติซั้น

วรรณะวงค์ตระกูล...บ่ว่าจนหรือมีกะแม่นไทอี่สานล้วน...จบขบวนความเว้า

ขอลาลงโค้งอ่วย...ลาก่อนเด้อคนสวย...สิไปหาเลาะบ้าน

หากินเหล้าเบิ่งก่อนน่า.......น้องสาวเอ้ย

              คัดจากบ้านมหาดอทคอม